Yes we did

Hallo allemaal,

Wat een week! Wat een dag dinsdag! Zoals de meesten van jullie wel zullen weten, heb ik mij sinds mijn aankomst in LA, op de Obama-campagne gestort. Waarom? Tja, de aard van het beestje zullen we maar zeggen. Na 4 jaar in landen te hebben gewoond waar de politiek allesbehalve ‘vrij’ of zelfs maar bespreekbaar is, merkte ik weer hoe heerlijk het toch is om je ergens voor in te zetten, voor een doel waar je in gelooft. En ik geloofde (en geloof) heilig in Barack Obama. Vanaf het moment dat hij zich beschikbaar stelde, in februari 2007. Noel en ik (en mijn moeder) waren toevallig in LA, en we zaten in ons huisje in ski gebied Mammoth voor de TV, met warme choco en in dike truien. Zijn speech raakte me toen al, en ik wist dat hier een heel bijzondere man stond. Het was alsof hij mijn gedachten uitsprak, en dat gevoel werd alleen maar sterker nadat ik zijn boeken had gelezen. Noel en ik begonnen de voorverkiezingen (primary’s) pas echt goed te volgen vanaf Iowa, en we zagen Obama groeien van een stuntelend ‘debater’ tot een zelfverzekerde kandidaat, die zijn boodschap en plannen steeds scherper en doeltreffender wist te verwoorden. Elke dag volgden we alle nieuwsprogramma’s vanuit Amerika, op mijn laptop, samen voor een klein schermpje in onze knusse flat in Moskou. Toen we dus ook onverwacht besloten eerder naar de Verenigde Staten af te reizen, nam ik me meteen voor om me aan te melden. En dus zodoende. Na honderden telefoontjes gepleegd te hebben, aan honderden deuren geklopt te hebben, tientallen mensen te hebben geproken, drie weekenden naar Las Vegas te hebben afgereisd, was het moment dan daar: Election Day!!! Op de dag zelf was ik superrelaxed, Noel bloednerveus. Ik wist dat hij ging winnen. Noel en familie waren echter niet overtuigd. “Je snapt het niet Loes, jij was hier niet in 2000 en 2004. Wij hadden nooooooooit gedacht dat Bush weer ging winnen, en toch gebeurde het.” Het viel mij op hoeveel mensen nog steeds getraumatiseerd waren over de afgelopen twee verkiezingen. Hoevaak ik wel niet verontschuldigen heb gehoord. “Wat moeten jullie wel niet van ons denken.” “Echt, niet iedereen is zo dom!”
Er hing zoveel van af. Zelfs een paar uur voordat de laatste stembussen dichtgingen heb ik nog gebeld: ‘Heeft u al gestemd? Weet u waar u moet stemmen? Heeft u een lift nodig?’ Een laatste ultieme poging om kiezers naar de stembus te krijgen. En zoveel mensen met mij: middelbare scholieren die niet eens konden stemmen. Bejaarden. Mensen met kinderen. De hele stad gonste van nieuwe energie.
Voor de avond had ik ons aangemeld voor een feest, een ‘ElectionWatch Party’, waar drank en eten aanwezig zou zijn, voor ong. 200 mensen. Het was aan de andere kant van downtown LA,. Voordat we vertrokken nog even de laatste ontwikkelingen checken. Toen werd ik zenuwachtig. Wat als? Stemmen Amerikanen wel op een niet-blanke? Zijn de peilingen wel te vertrouwen? Ojee. Maar toen kwam de eerste klap: Pennsylvania! Joehoe! Met een lichtelijk gerust hart vertrokken we naar het feest. Dat bleek in een fijne buurt te zijn, in een kast van een huis, op een heuvel met een fenomenaal uitzicht over downtown LA. Het huis van een Rechten hoogleraar, die regelmatig politiek/culturele/artistieke evenementen organiseert. Bijna iedereen was zwart, de hiphop schalde door de luidsprekers en op de grootste TV die ik ooit gezien heb, was CNN te bewonderen… En nu was het wachten!! Er heerste een ongelooflijke stemming: bij elke staat voor Obama gejuig, gespring, en de spanning steeg. Ik werd zo zenuwachtig, maar iedereen was zenuwachtig.. Ohio was eigenlijk al het moment, maar het echte wachten was op ..California…. En om 8 uur… CNN BREAKING NEWS: BARACK OBAMA IS ELECTED PRESIDENT OF THE UNITES STATES OF AMERICA!!!
Een ongelooflijk moment. Ik kan het niet beschrijven. Iedereen huilde, lachte, schreeuwde, sprong, omhelsde elkaar. Champagne vloeide. Ik heb volgens mij wel 10 minuten non stop staan springen. Ik krijg weer kippevel als ik eraan denk. Zo emotioneel. Ik heb mij ingezet voor deze campagne, voor deze man, ook al kan ik niet stemmen en is dit niet mijn land. Maar ik kan mij niet indenken wat dit voor de meeste Amerikanen moet betekenen. Jesse Jackson huilend tussen het publiek. De symboliek is zo groot. Niet dat alles nu goed komt, of dat de wereld nu plotseling veel beter is. Maar dit moment was een waardig historisch hoogtepunt, dat ik nooit nooit nooit nooit zal vergeten.
Voor mij betekent dit: een stap voorwaarts in wederzijds respect in de wereld. Kalm en intelligent leiderschap. Inspiratie. Optimisme. Hard werk. Maar ook: een heel goed gevoel over mijn nieuwe thuis, hoe lang dat ook mag duren! Ik had nooit gedacht dat ik dit nog eens zou zeggen, maar ik ben er trots op dat ik hier ben en ik ben er trots op dat ik hieraan (hoe marginaal dan ook) heb bijgedragen.
Nadat we het feestgedruis verlaten hadden reden we over Crenshaw blv, een ‘zwarte wijk’. Duizenden mensen op straat, borden met ‘HOPE’ , CHANGE’ en ‘YES WE CAN’ Toeterende auto’s, juichende mensen, tranen en lachende gezichten. Noel en ik voelden ons zo goed, zo blij en gloeiden van trots.
De volgende dag echter was daar de domper: een kleine meerderheid in Californie had voor propositie 8 gestemd: een ban op het homohuwelijk. Een stap terug na zo’n sprong voorwaarts. Maar er is hoop. Als Obama’s overwinning ons iets geleerd heeft, is dat het kan. Hoe lang en hoe moeilijk ook. Yes we can.

Wijn en Campagne

Hallo allemaal!

Ik hoop dat alles goed gaat met iedereen. Met mij gaat het in elk geval een stuk beter. Ik ben nog steeds erg moe, en slaap heel vroeg, maar langzamerhand krijg ik m’n energie weer terug. We wijn hier nog maar twee weken, maar heb al het gevoel hier maanden te zijn. We logeren nog steeds bij Noel’s ouders, wat heel relaxed en gezellig is. Minder leuk: Noels oom in de Filippijnen is heel erg ziek, waardoor Estela (Noels moeder) voor anderhalve weke in Manila zit.
Wat zijn we allemaal aan het doen? Vorig weekend was het Mike’s verjaardag, 76 alweer en nog zo fit als een hoentje. Ter ere van zijn verjaardag en Luis’ verjaardag een paar dagen ervoor, was de hele familie uitgenodigd om het weekend door te brengen in de Santa Ynez valley, waar de film Sideways is opgenomen, en waar je dus wijn kunt proeven. We verbleven in het dorpje Salvang, wat om de een of andere redden in Deense stijl is nagebouwd: overal en alles is Deens. Maar ook: windmolens, Delfts blauw, Brusselse wafels en Noorse vikingen. Ach ja, als het maar Europees is. Nu weet ik wel waarom Amerikanen alle Noord-Europese landen niet uit elkaar kunnen houden. Maar het was erg fijn om de stad uit te zijn, omringd door bergen en wijngaarden. Er waren zelfs dropjes en stroopwafels te koop. Dus een weekend vol lekker eten, bijkletsen, rondwandelen, en wijnproeven natuurlijk. Op zaterdag met zijn zessen (Noel en ik, Luis en Shelly en Chris en Carolyn) in 1 auto door de wijnvelden zoeven.. heerlijk! Prachtige boerderijen, prachtig landschap en heerlijke wijn, wat wil je nog meer. Voor 10 dollar kon je 9 wijnen proeven en de glazen mocht je houden, een mooie meevaller voor een zuinige Holander. Carolyn was de bob, dus de rest van ons kon zich lekker later vervoeren naar de volgende boerderij. Hetzelfde ritueel. Alleen gaat dat proeven natuurlijk veel te snel, met maar een bodempje en na 15 proeven proef je nauwelijks iets meer. Toch twee flessen gekocht, die pas worden geopend in ons nieuwe huisje.
Zondag brachten we een bezoek aan een van de 21 missions in California, gesticht door de Spanjaarden om de Indianen te bekeren. De Missions voldeden als kerken en kloosters en ontaardden in communes, waar men grotendeels zelfvoorzienend was. Deze mission was extra mooi, vanwege de afgelaten locatie. Een echt Wild west tafereel: gedroogde huiden buiten in de zon, paarden in de wei, stoffige stilte en zinderende zon. Heel rustgevend en vredig, totdat ik in mijn buik gebeten werd door een paard (!). het was tijd om te gaan. Nog een lekkere lunch in Santa Barbara, en we zoefden tussen kust en zee terug naar LA. Thuisgekomen had ik een email van de obama campagne, dat ik was geselecteerd voor Deputy Field organizer!! Voor… het afgelopen weekend! Een flinke domper, maar gelukkig had ik mij ook opgegeven voor campagne voeren in las Vegas het weekend erop.
De week erna stond met name in het teken van ons huisje opknappen. De keuken werd bezorgd, en ook al is het helemaal top, ik moet wel vreselijk wennen aan die enorme joekel van een koelkast. En die enorme joekel van een gasfornuis. Alles is hier zo groooot!!!
Dinsdag was een dagje uit. Mike, onze vriend uit Moskou, kwam mij ophalen voor een ouderwetse hike in de bergen, vlakbij ons huis. Noel kon niet mee vanwege zijn huid, dus Mike en ik begonnen de klim van de Mount Williamson, 2000 meter hoog. (we begonnen op 1500). Het was prachtig, maar ik merkte al wel meteen dat anderhalf jaar in Moskou mijn bergbenen en berglongen niet veel goed hadden gedaan. Maar het uitzicht maakte veel goed: over de Mojave woestijn en over de kust. Heel stil ook. De hele wandeling duurde 4 uur en de volgende dag had ik een gezonde spierpijn. ‘s Avonds was het tijd voor het presidentiele debat, nr. 2, met pizza en bier, en om 10 uur kon ik mijn mandje inrollen.
Op vrijdag vertrokken Noel en ik naar Las Vegas, een rit van 5 uur. Noel moest het familiehuis daar opknappen en ik zou mij storten op de Amerikaanse politiek. Op zaterdag 9 uur moest ik mij melden bij de headquarters in South East las Vegas. Een typisch kantoor in campagne tijd: overal flyers, ringende telefoons, heen en weer lopende mensen en openstaande laptops. Ik melde mij aan bij Zack, die ik eerder had gesproken over de telefoon, en wie ik toch nog maar even vertelde dat Ik Nederlands was, niet Amerikaans en of dat een probleem was. Ik had het wel bij de inschrijving vermeld, maar toch. Oh, zei Zack, dat zou ik maar niet aan de kiezers vertellen. Hoezo, vroeg ik, hebben jullie daar een probleem mee? Hij keek heel moeilijk en zie toen: ik heb niks gehoord! Redelijk verbolgen en onzeker nam ik plaats voor de training, waar we te horen kregen dat je Nevada uitspreekt als Nevèda. Heel belangrijk. Maar ik maakte al snel contact met de gepensioneerde Robert die mij verzekerde dat iedereen welkom was ongeacht, en dat da campagne waarschijnlijk wat nerveus was over de berichten over registratie fraude. Robert en ik besloten samen op pad te gaan om campgane te voeren, wat inhield: bij mensen aanbellen die geregistreerd staan als Democraat of Independent. De Republikeinen werden overgeslagen: geen punt om hen lasting te vallen, ontaard alleen maar in discussies. De mensen werden verolgens genoteerd als Obama supporter 1,2 of 3, naar enthousiasme. De 1 supporters werden gestimuleerd om toch vooral vroeg te stemmen! Ik voelde me een beetje suf om zo langs de deuren te leuren, maar de reacties waren hartverwarmend, het weer prachtig (wel koud!) en de buurten veilig en mooi. Las Vegas is een erg vreemde stad, zo nieuw dat elke buurt uit de Truman Show lijkt te zijn weggelopen. Maar de mensen waren supervriendelijk, zelfs de verdwaalde Republikein die ik tegenkwam. En mijn Nederlandse accent leek geen enkel probleem te zijn, sterker nog: men was nieuwsgierig naar mijn verhaal en waar ik vandaan kwam.
Na een lange dag lopen en leuren pikte Noel mij op voor eten met de familie onder het bespreken van de laatste roddels. Om 9 uur kakte ik onwijs in: naar bed, want de volgende dag moest er weer gelopen worden! Wederom met Robert, dus heel gezellig. Met veel mensen kunnen praten en ook al weet ik niet of ik echt veel nieuwe stemmen hebben verworven, ik ben er van overtuigd dat ik een bijdrage heb geleverd aan de informatie verstrekking. Met deze financiele crisis ziet niemand de bomen door het bos, en men weet niet goed wat te doen. Maar niemand was geirriteerd dat ik aanbelde, de meesten bleven geduldig staan luisteren, en waren meer dan bereid de conversatie aan te gaan. Een hoopvolle conclusie in deze polariserende tijden. Al met al was het dus een hele positieve ervaring, en daarom heb ik me al opgegeven voor de komende weekenden, als Noel weer die kant op moet. Ik besef mijn steeds meer hoe belangrijk deze verkiezing is, en niet alleen voor Amerika. Het is me ook weer opgevallen hoe Amerikanen vasthouden aan hun gevoel en hun waarden. Als alles om hen heen dreigt in te storten, gaan ze terug naar de ‘kern’: geloof en conservatieve principes. Maakt niet uit wie het betere economische plan heeft. Maar daar ligt de kern van de Republikeinse (en voor een groot deel ook Amerikaanse) filosofie: the pursue of happiness. Ik ben niet rijk, maar ik heb het recht om rijkdom na te streven, om mijn leven te verbeteren. Maar waar blijft het principe’Heb uw naaste lief?’ En wanneer wordt ‘streven naar verbetering’ ‘gierigheid’?
Later meer!

The Golden State

30 graden en een strakblauwe lucht... Palmbomen en bloemen in alle kleuren. De geur van taco's en minstens vier verschillende talen op straat. The Golden State!
Ik ben dus veilig aangekomen en zit nu om 5 uur 's ochtends op mijn weblog te typen, jetlag... Ik merk nu pas hoe moe ik ben en hoeveel energie Moskou heeft gekost. Deze week is het dus voornamelijk bijkomen, veel slapen en niks doen. Wandelingetjes maken en een beetje in ons nieuwe huisje knutselen (we logeren nu nog bij Noel's ouders). Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk!
Morgen gaan we een weekend weg met de hele familie, wijnproeven in de valleien van Californie. Ik zal wat meer schrijven, want nu heb ik noch de puf noch de tekst.

Liefs!

De laatste....

De laatste werkdag hier. Heb alles al afgerond en over twee uurtjes kan ik de deur hier achter me dichttrekken. Een gek gevoel, een beetje onzeker en zenuwachtig. En ook, ja toch ook een beetje verdrietig..! Of beter gezegd: nostalgisch. Zo gaat dat als je weggaat. Maar ik voel aan alles dat het de juiste beslissing is geweest, en kijk met zelfvertrouwen uit naar de toekomst.
Dus zondag vliegen we, om 2 uur, na alle laatste afscheidfeestjes. Gisteravond de eerste, met mijn studenten van mijn lieve volwassenklasje. Na de laatste les lekker uit eten bij de Mexicaan, en veel te veel margarita’s… Nog even geboomd over de wereldpolitiek. De Russen zien Obama het liefste president worden, ze zijn er heilig van overtuigd dat de relatie tussen Rusland en Amerika zal verslechteren onder McCain, iets waar ik het zeker mee eens ben. Mijn studenten vroegen me wat ik nu het leukste en het minst leuke aan de Ruissen vond. Ik moest daar even over nadenken, maar het leukste vind ik hun gevoel voor humor, al zou je dat niet zeggen dat ze eentje bezitten op het eerste gezicht. Maar ze hebben veel zelfspot en zien bij veel dingen de humor er van in. Ideaal in de klas, en ook mijn collega’s op kantoor zorgen voor een relaxte, gezellige sfeer. Maar het minst leuke is toch wel het gebrek aan service en de stoicijnse, verveelde blikken in de metro, op straat in een restaurant…. Om depressief van te worden!
Maar het was een gezellige avond, een tikkeltje emotioneel aan het einde misschien.
Vandaag op kantoor champagne en taart (typisch Russisch: altijd champagne op het werk voor welke reden dan ook!), vanavond wat drinken met dierbare collega’s, morgen mijn laatste geld ophalen, inpakken en zaterdagavond een feest: de inluiding van het nieuwe jaar en ons afscheidsfeest: ideaal: we hoeven het huis niet smerig te maken en het is nog gratis ook.

Dus de volgende keer als ik weer blog, zal het vanuit California zijn. Het is daar nu 23 graden en zonnig, hier 10 graden (en zonnig, dat wel).
Paka, paka Moskou!!!

De Toekomst

Hallo allemaal!

Helaas, het is me niet gelukt om in de maand agustus wat te schrijven, of in elk geval te posten. Maar heb wel veel te melden. Na de heerlijke vakantie was het vreselijk wennen in Moskou, en ondanks een supergezellig bezoek van John en Linda, viel het erg zwaar. Maar ik had goede moed. Heel langzaam sloop er toch een sort ongenoegen in. Sinds we in Moskou zijn, het heel afgelopn jaar, heb ik me bij vlagen al zeer ongemakkelijk gevoeld. Voordat noel en ik hierheen kwamen hadden we onze zorgen over de criminaliteit, dat met name gericht is jegens (gekleurde) buitenlanders, en deze zorg is niet weggegaan dit jaar. Verschillende collega’s zijn aangevallen, sommigen zeer gewelddadig. Meestal ‘s nachts en laat op straat, maar toch. En elke keer als ik weer wat hoorde, greep het me vreselijk aan, en was ik elke avond blij en opgelucht als ik Noel’s sleutel in het slot hoorde.
Maar goed, na de vakantie leek het wel alsof het steeds vaker gebeurde. Noel, en ik hadden ons vreselijk verheugd op onze trip naar Georgie, om Erika te zien, en we hadden net de tickets geboekt, toen de oorlog uitbrak. Tickets gecanceld, al het geld teruggekregen. De sfeer werd grimmiger. Ook al speelt het niet zo in het dagelijkse leven van de moderne Rus, wij voelen een sort dreiging, een anti-Amerika en Europa sentiment. Elke Rus is er heilig van overtuigd dat de BBC en CNN de oorlog verkeerd weergeven, dat Georgie is begonnen, en Rusland alleen maar de vrede wil bewaren. En het wordt steeds erger.
Ik begon nachtmerries te krijgen en ging de deur niet meer uit zonder mijn pepperspray. Tot Noel zei: laten we weggaan. In eerste instantie een absurd idee, want ik had een contract te vervullen, en we hadden een drukke tijd voor de boeg. Maar toch besloten: we gaan weg. En ondanks dat ik verdrietig ben , voelden we ook een enorme opluchting. Ik vond het wel heel moeilijk om het hier te vertellen, voel dat ik mijn collega’s in de steek laat. Maar iedereen reageerde heel erg goed en steunend, dus hebben noel en ik afgelopen weekend onze tickets geboekt naar LA…. Op 28 sept vliegen we, naar ons huisje, naar familie en zon, maar ook een onzekere toekomst tegemoet. We hebben nog geen baan, en niet superveel geld over, maar het voelt goed en als de juiste beslissing.
Ik weet dat ik lichtelijk paranoide ben, en ik heb mij vaker in onveilige situaties bevonden. Maar Moskou is het gewoon niet waard. Niet voor mij. De baan is erg leuk, mijn collega’s geweldig, maar het is niet genoeg. Moskou is een mooie stad, maar ik zie de schoonheid niet meer. Het is tijd om te gaan.
Dus na meer dan een jaar pakken we onze biezen, geen makkelijke beslissing. Ik ben altijd loyaal tegenover mijn werkgevers en ik geef niet snel op. Maar goed. Het is maar een baan. Nu we onze beslissing hebben genomen en de tickets zijn geboekt, kijken we uit naar een nieuw avontuur. Eerst naar LA, om alles te laten bezinken, ons huis op orde te brengen, plannen te maken. En dan met kerst… naar Nederland! Als we uitgerust zijn en ons hoofd leeg hebben.
Wie weet wat de toekomst brengt? In elk geval is elk van jullie van harte welkom in Cailfornie!
(voor zolang we er zijn!)

Mijn vakantie: Ceasars en een beer

Hallo allemaal!

Op de valreep van de maand juli, want ik had me voorgenomen elke maand een nieuwe blog te schrijven! Wat is er allemaal gebeurd? Wel.. Noel en ik hebben eindelijk een welverdiende vakantie gehad, haah… De maand juni was nog heel erg druk, met tijdrovende cursussen, mijn Russische lessen en gewoon algehele oververmoeidheid... Maar op 27 juni was het dan zover: we konden vertrekken. Huis schoongemaakt, mijn rugzak economisch ingepakt, en op naar het vliegveld. Van de opwinding natuurlijk amper geslapen, maar alles ging toch gped. Na een vlucht met 4 slechte films landden we na 10 uur in Chicago. Daar was er meteen vertraging, wat normaal schijnt te zijn voor O’Hare airport. 4 uur wachten dus voor de vlucht naar LA. Wat ons meteen opviel was de geweldige staat van DIENSTVERLENING!!! Overal werden we verwelkomd met een glimlach: “hello ma’am, how are you today.”, “Goodday ma’am how can I help you”, “Goodmorning ma’am, welcome to the United States of America!” Ahhh! Wat een genot. Heerlijk om alles te verstaan, maar ook erg vermoeiend: de hoeveelheid verstaanbare conversaties waren erg intens en ik had continue het gevoel me er in te moeten mengen. Nog snel even de Rolling Stone gekocht met held Obama op de cover en hop eindelijk dan het vliegveld in. Geslapen als een blok, de 4 uur naar LA. Gelukkig maar, want van Noel begreep ik dat je voor alle drankjes en pinda’s moest betalen.
In LA werden we opgehaald door Chris en Carolyn, en afgezet aan La Clede Avenue, het huis van Noel’s ouders. Heel gezellig om iedereen weer te zien! Mijn jetlag was echter alive and kicking, en dat was ik dus ook. Heel vroeg weer op, het eerste weekend van de vakantie was begonnen, met eten, familie, eten met de familie, en eten. En nieuwe familie: onze eerste ontmoeting met nichtje Francis! Wat een schatje, maar o zo strontverwend. Lekker uit eten geweest met de hele gang, en na de nodige politieke discussies (mijn schoonpa is een fervent Republikein) viel ik om van vermoeidheid. Voordat we vertrokken waren vanuit Moskou had ik Carolyn laten beloven dat me een dag in de zon was gegund, want ik had een paar mooie melkflessen gekweekt in Moskou. Natuurlijk zonder zonnebrand naar Venice Beach en ja hoor: verbrand. Nog wel even ter troost een shirtje gescoord van Obama, maar zelfs dat hielp niet. Al lijdend dus op maandagochtend in de trein richitng Vancouver. 36 uur in totaal, en met nog Russische en chinese treinen in het hoofd, was ik op het ergste voorbereid. maar oh wat mooi. Zoveel beenruimte, onze stoelen leken nog het meest op eersteklas vliegtuigstoelen. De rit was prachtig, prachtig, echt genieten. Ook de nodige interessante mensen ontmoet, en na verwoede pogingen van mijn kant om de Conversatieven in de Dining car te bekeren naar het Obama kamp (wat overigens weinig succesvol was) was het alweer tijd om afscheid te nemen van alle nieuwe vrienden. We kwamen om 1 uur in de nacht aan in Vancouver, en na een wat stressvolle zoektocht naar ons hostel (wat in een van de mindere buurten zat), konden we dan eindelijk in ons bedje in de gescheiden dorms kruipen.. Nouja… ik kwam de girlsdorm binnen waar een Filippino dame in het donker naar een schreeuwerige TV lag te kijken. Ik vroeg: Can I turn on the light? Nou nee hoor. Veel te licht. Maar ze stond wel op. liep naar de TV en vroeg: Are you watching this?...... ???? Misschien is het dus toch waar dat er in Vancouver ontzettend veel geblowd wordt. De volgden dag weer vroeg op: we hadden een paar uur in Vancouver voordat we de bus naar Squamish zouden nemen. Vancouver is erg leuk en relaxed, echt een stad voor mij. Niet te groot en geweldige natuur om de hoek. De rit naar Sqamish over de Sea-to-Sky highway was prachtig, en op een gegeven moment zag ik zelfs een zwarte beer langs de weg!
In Squamsih werden we opgehaald door Bob, die met zijn vrouw Betty ook in Yang En les gaf. Een heerlijk weerzien, dat nog veel beter werd toen we Rob en Dave zagen. Het terrein waar de bruiloft zou worden gehouden was fantastisch: een enorm stuk grond, in het bezit van vriendin Keely, met als uitzicht in de achtertuin een berg en twee watervallen. De dagen voor de bruiloft waren een aaneenschakeling van heerlijkheden: hard werk, maar veel bijkletsen, zingen rond het kampvuur, lekker eten en drinken…Langzamerhand kwamen er ook meer mensen bij, waaronder goede vriendin Rachel. De dag voor de bruiloft moesten er nog wat allerhande klusjes worden gedaan, waaronder een pedicure en manicure. En terwijl we door Squamish reden kwam de bus uit Vancouver net aan. Noel zei nog: kijk dan of Susan erin zit. En ja hoor: Zielman stapte net uit op het moment dat ik voor de deur stond…!!
Hup terug naar de ‘ranch’ wat een half uur buiten Squamishwas, en klaarstomen voor de stag-a-roke: de gezamenlijke vrijgezellenavond met… karaoke. In een locale bar waar de meeste van alle vrienden zich hadden verzameld, waaronder een oude bekende: Branden, ook van Yang En. En daar stonden we dan: de yang En clan in Canada. Heel bizar!
Na een veel te late nacht moest iedereen er weer vroeg uit, want alles was nog lang niet klaar. ‘s Ochtens nog snel de bedankdoosjes inelkaar geflanst, de laatste boodschappen gedaan en nog even wat extra tenten gebouwd, want het regende. De hele dag. Gelukkig deed dat niets af aan de ceremonie, die prachtig was, ontroerend en intiem. Tijdens het italiaans aandoenende diner werd het zowaar droog en kon iedereen nog rondom het kampvuur zitten. De dag eindigde met dansen op het vers aangelegde dek in de achtertuin, en dat was het dan. Slapen………
De volgdende dag kon iedereen nog net genoeg energie verzamelen voor de Ceasar Brunch (Ceasars are the Canadese Bloody Mary’s) voor Rob’s verjaardag, maar daarna was het echt op met de pret. Noel en ik vertrokken naar het Noorden, naar Whistler (Winter Olympics 2010), waar we twee nachten kampeerden op een kampsite naast een rivier. Er waren alleen toiletten aanwezig en een stonede parkwachter die blokken hout verkocht, maar het was heerlijk en goed om er even helemaal tussenuit te zijn met elkaar. Op onze trouwdag!
Na deze ene dag van rust weer terug naar Vancouver, voor een laaste avond en dag van feesten met de boys en alle nieuwe vrienden, voordat Suus, Marieke en wij de trein terugpakten naar LA…
Pfff… weer terug: we namen afscheid in de trein, en terug in LA, konden we nog twee dagen relaxen: en mijn verjaardag vieren! Op zondag nog geluncht met vriend Mike die we in Moskou hebben leren kennen, en dat was het dan. Terug naar Moskou. Ik wilde niet, echt niet. Maar met het voornemen om toch vooral positief te denken, stapten we op het vliegtuig. Vlakbij OHare: vertraging, waardoor we moesten rennen om onze vlucht naar Moskou te halen. Wederom 10 uur, met dezelfde vier slechte films.
Eenmaal terug op het vliegveld Domodedovo: geen glimlach. Geen ma’am. Geen goodmorning. Wel: “Give me ticket!” Ah. We zijn weer thuis.
Een turbulente vakantie, erg druk, weinig rust, geen bezinning, veel te veel alcohol. Maar wel een rugzak vol mooie herinneringen en nieuwe vrienden. En zo was het toch nog goed
Nu zijn we al twee weken terug, en vanavond zien we John die ons op komt zoeken. Dat wordt vanavond ook meteen mijn eerste biertje weer, want ik had eerst een detox periode ingelast. Was hard nodig!
En ach… het valt ook allemaal wel weer mee hier. Mijn baan is leuk, en het weer is goed. Nog 6 maanden. Het aftellen kan beginnen!!!

Open heuvels

Hallo allemaal!

Een update voordat we op een welverdiende vakantie gaan…Hoe gaat het met iedereen? Na een nederlaag van het Nederlands elftal.. Ik had niet moeten, kijken, het ging zo goed zonder mijn support.. Gisteravond hadden Noel en ik met vrienden ons refuge gezocht in een expat kroeg om aggressieve Russen te vermijden, maar die waren er toch wel. Voor het eindsignaal, bij 1-0 achterstand, zijn we maar vertrokken, om relletjes te vermijden, want ondanks dat ik me had voorgenomen om me te gedragen stond ik natuurlijk weer te schreeuwen als een viswijf. Enemaal thuis bleek de verlenging aan de gang te zijn en moest ik de rest zien, dus heb ik me aangemeld voor een of andere vage website en voor 8 pond konden we dan ook de rest zien. Wat een geldverspilling. Afijn, in elk geval zit Guus er nog in. En kan ik toch een beetje voor Rusland zijn.
Het is alweer een maand geleden dat ik mijn weblog heb aangevuld, dus het werd hoog tijd. De zomer is nu ook aangebroken, en dat betekent lekker warm weer, minder lesuren en korte rokjes. Met spierwitte benen eronder. Godzijdank gaan we naar LA in vijf dagen, want ik ben hoognodig toe aan een nieuw kleurtje. Als ik de foto’s van de bruiloft vorig jaar bekijk, en daarna mezelf in de spiegel…. Maar niet doen dus.
In de afgelopen maand hebben nog meer bezoek gehad: nadat mama was geweest, kwam vriend Mike een paar dagen crashen, zijn contract bij BKC was afgelopen, en hij moest zijn flat uit, maar had een paar dagen ‘over’ voor zijn trip naar Turkmenistan. Maar…. tijdens dezelfde dagen kwam ook een andere oude bekende op bezoek. Marcus, een Engelsman die we in Tibet hebben ontmoet en nu naar Moskou kwam voor de Champions league wedstrijd Chelsea-Manchester United. Twee extra grote kerels, in ons mini-appartementje. Overal waar ik keek zag ik ledematen. Helaas voor hen was dat net de tijd dat het warme water was afgesloten..
Gezellig was het wel, en Marcus en Mike konden het prima vinden. De laatste avond van hun verblijf naar de vaste kroeg Bilingua, waar het zo laat en gezellig werd, dat Lydia de volgende dag haar vliegtuig naar Tel Aviv miste, voor een reunie met haar moeder… Drama drama…
De voetbalwedstrijd was wel een belevenis. Overal waar je je begaf in Moskou, hoorde je Engels, zag je dronken supporters die de weg vroegen, met metrokaart in de hand verdwaald en verdwaasd rondliepen…Maar alles verliep zonder problemen, en voor 1 keer liep zelfs de metro tot 4 uur in de ochtend.
Na al deze bezoekjes was het dus wel hoognodig tijd voor wat gerelax. Veel tijd met Zita doorgebracht, in het teken van het afscheid. Een laatste dit, een laatste dat…. En op 1 juni ging ze dan echt. Heel verdrietig, want ze is in korte tijd een hele goede vriendin geworden, van ons allebei. Maar ze blijft voorlopig in Europa, reizen en werken, dus we zien elkaar weer.
En dacht ik dat juni een relaxte maand wat werk betrof zou worden, dan had ik het mis. Geen tieners meer weliswaar, maar die uren zijn aangevuld met en tijdrovende intensieve cursus voor de Russische Local Organisers en ander Russisch personeel van BKC. Alles is volledig toegespitst op werkgerelateerde onderwerpen, en dan met name BKC. Het vergt heel veel voorbereiding, en aangezien ik de cursus zou ontwerpen, is het dus een drukke tijd geweest. Daarnaast: Russische lessen! De seniorteachers hadden een aanbod gekregen: een 4 weken lange intensieve cursus, 90 % discount en de uren tellen als werkuren. Daar kon ik met goed fatsoen geen nee op zeggen, dus voor de afgelopen drie weken dus op Russische les. Het is leuk, het gaat goed, maar… de lessen zijn om 9 uur in de ochtend, en aangezien ik werk tot 9 uur, zit ik nu dus op 12 uur per dag…. Vandaar dus ook de radiostilte van mijn kant. Geen opzet, gewoon geen puf. Ik werk nu veel meer vanachter de computer, dus de lust om ‘s avonds ook weer eens te gaan zitten typen ontbreekt me nogal eens.
Maar… er was ook een lichtpuntje. Op 12 juni was het Dag van Rusland. Vraag me niet wat het is, iets patriotistisch, iets met vaderland, vrijheid, historie blabla. Maar wel mooi donderdag en vrijdag vrij, al moesten we de zaterdag ervoor werken ter compensatie. Lekker veel tijd met Noel doorgebracht , wat fijn en hard nodig was. Lange stadswandelingen, lekker eten, naar de film (Once, voor het Ierse filmfestival dat aan de gang was), middagen in het park, vrienden over voor een etentje enz. In de week ervoor had Noel een tip gekregen van een van zijn studenten over een openlucht muzie/cultureelfestival, 5 uur reizen buiten Moskou.We wisten niet precies hoe we er moesten komen, dus we zaten maar de dubben of we nu moesten gaan of niet, voor 1 nacht. Maar.. we hadden een tent gekocht voor Canada, en die moest toch uitgeprobeerd worden, dus om 12 uur vrijdagnacht toch maar besloten: we gaan!! Om 5 uur op, spullen pakken, Lonely Planet mee, hup om 6.15 de deur uit. Naar het treinstation. Om 7 uur waren we daar, om 7.20 vertrok de trein. We moesten naar Kaluga. Eerts drie keer vragen: waar je de kaarjes kon kopen, Daar, nee daar. We zagen de rij al staan: met een groep backpackers voor ons. Gaan jullie naar het Open Hills festival? Ja. Okee, mooi. Maar het duurde zo lang zo lang, om 7.15 eindelijk aan de beurt. 2 kaartjes. De juffrouw stelde nog een vraag maar ik was zo gestresst dat ik alleen maar schreeuwde : TWEE KAARTJES!!!! Toen rennen rennen, naar de trein, we stapten in en 10 seconden later reed tie weg. Toen bleek dat we eerste klas zaten. Ik vond het al zo duur. Maar wel lekker comfortabel. Op weg naar een avontuur! Vanaf Kaluga moesten we een bus nemen, maar we raakten al snel aan de praat met een ander stelletje, dus we vogelden al snel uit hoe en wat. Twee uur in de bus, en toen nog weer een taxi en toen waren we er dan eindelijk… In de middle of nowhere, in de bossen, langs een rivier. Prachtige omgeving.Overal tentjes, her en der, waar je wilde kamperen kon je je tent neerzetten. Het festival was heel ruim opgezet, met drie podia, en heel veel kleine tentjes met kunst, eten en drinken enz. Het was geweldig. Nog nooit zoveel kleuren gezien in Moskou, en zoveel gelukzalige glimlachen. Heerlijke muziek: rock, jazz, reggae, blues… En vooral: blije mensen. Mijn god, ben ik nog steeds in Rusland? En.. alles was gratis! Het festival is 5 jaar geleden opgezet, en wordt nog steeds volledig gerund door vrijwilligers. Media wordt geweerd, om commercie te voorkomen. Geen lange rijen, geen peperdure biertjes en shlashlick, en geen advertenties en banners. Wel: alle kleuren van de regenboog, naakte borsten en gezinnen met piepkleine babies. Noel en ik keken onze ogen uit, dansten in de zon en genoten volop. De volgende dag, na een nacht met amper slaap, maar vroeg opgestaan, tent ingepakt en een regelrechte bus naar Moskou genomen. Weer thuis waren we bekaf, maar mentaal uitgerust. Nu nog 4 dagen werken, en dan…op naar LA en Canada. Ik heb dus nog 4 dagen om te beslissen wat ik meeneem voor een superheet LA, een koel Vancouver, een extravagante homobruiloft en mountaineer/hike-holiday…Ik laat het jullie weten.

Heel veel liefs!